La cuestión de la sororidad universal que se ha fortalecido últimamente en el feminismo nos ha creado varias dudas, tal y como lo mencionamos en el texto anterior, a razón de la idea del sujeto que aparece junto a la sororidad universal, y las aliadas y enemigas que se derivan de ésta. Para poder llevar este debate adelante de forma correcta es necesario hacer una lectura histórica del sujeto colectivo durante los últimos años, y tener en cuenta los factores que han influenciado su descenso.

Durante los años 60 y 70 fueron llamativos el descenso de la lucha de clases y el ascenso del neoliberalismo. Este fenómeno no se dio en todos los lugares y momentos a la vez, pero podemos situarlo en estas décadas, aunque, por ejemplo, la historiografía francesa renunció a la teoría marxista desde los años 50.

En aquellos tiempos, las militantes radicales de la década de los 60 perdieron la fe en la oportunidad de llevar a cabo la revolución, y a estas militantes se les sumaron jóvenes afectados por el pesimismo de la época. Varios acontecimientos que se entrecruzaron marcaron aquellos años. Por un lado, la derrota de los movimientos dirigidos por trabajadoras que buscaban construir sociedades cuyo objetivo era la igualdad, sobre todo China y la URSS. Por otro lado, la ofensiva neoliberal dirigida a las condiciones de vida de las trabajadoras (Foley, 2018). Junto con la idea anterior es necesario mencionar las campañas contra el marxismo que llevaron a cabo las intelectuales de izquierdas en las universidades durante los años 80 y 90: renunciaron a la revolución y divulgaron a favor de los pequeños sucesos, dejando de lado la lucha de clases, ahondando en la clasificación de las opresiones y dando una importancia central a la subjetividad. Mediante todo esto lograron dividir la lucha de clases en luchas individuales que no tenían características comunes. Así, aparecieron nuevos movimientos sociales, que, en vez de proponer la resistencia al capitalismo, subrayaban la necesidad de coaliciones plurales en los movimientos reformistas.

Teniendo en cuenta lo mencionado anteriormente, es llamativo cómo se ha apartado la conciencia de clase, como se ha podido observar claramente en los ataques al marxismo en círculos académicos; denominando al marxismo como reduccionista y esencialista, sobre todo por parte de académicas posmodernas, posestructuralistas y posmarxistas. Ante esto, las variadas metodologías alternativas son las que han compuesto el reduccionismo de la clase.

(gehiago…)

Aurreko testuan aipatu genuen moduan azken aldian feminismoaren baitan indartu den ahizpatasun unibertsalaren auziak zalantzak sortu dizkigu, bai horri loturik agertzen den subjektuaren ideiak, baita horren ondoriozko aliantza eta etsaitasunek ere. Eztabaida hau forma egokian eman ahal izateko beharrezkoa dugu subjektu kolektiboaren azken urteetako irakurketa historikoa egitea, eta honen beherakadan eragina izan duten faktoreak kontuan hartzea.

60. eta 70. hamarkadetan klase borrokaren eta mugimendu sozialen beherakada, eta neoliberalismoaren gorakada nabariak izan ziren. Ezin uler genezake fenomeno hau toki guztietan garai berdinean eman zenik zehazki, baina orokorrean hamarkada hauetan koka dezakegu, nahiz eta esaterako, historiografia frantsesak 50. hamarkadatik jada teoria marxistak ukatzeko joera izan zuen.

Garai horietan 60. hamarkadako militante erradikalek, iraultzaren aukeraren fedea galdu zuten, eta horiei garaiko pesimismoak eragindako gazteak batu zitzaizkien. Denboraldi hori elkarloturiko hainbat gertakarik markatu zuten. Alde batetik, berdintasuna helburu zuten gizarteak lortu nahi zituzten langileek zuzendutako mugimenduen porrota, batez ere Txina eta SESB. Bestetik, langileen bizi baldintzen gaineko erasoaldi neoliberala (Foley, 2018). Aurreko ideiekin batera aipatu beharra dago akademian zeuden ezker intelektualek 80. eta 90. hamarkadetan unibertsitateetan marxismoaren aurkako kanpainak aurrera eraman zituztela: iraultzaren ukapena eta gertaera txikien aldeko ideia zabaldu zuten, klase borroka baztertuz, zapalkuntzen mailaketan sakonduz, eta subjektibitateari garrantzia zentrala emanez. Horrek guztiak, klase borroka ezaugarri komunik ez zuten borroka indibidualetan banatzea lortu zuen. Egoera horretan mugimendu sozial berrien agerpena eman zen, kapitalismoarekiko erresistentzia proposatu beharrean, koalizio pluralen beharra azpimarratzen duten erreforma mugimenduetan.

(gehiago…)

Cette année encore, le 8 mars approche avec la sympathie et l’envie de mobilisation qu’il genère, les espaces militants ont déjà commencé à se réveiller. Nous sommes nerveuses ,nous avons des doutes sur que faire, comment le faire, et avec qui le faire, nous discutons beaucoup mais ne nous y retrouvons pas… tout cela dans un contexte de multiples débats qu’a connu Euskal Herria ces dernières années. Même concientes de notre but, il nous est difficile de déterminer comment agir ces jours précis. Afin de surmonter nos contradictions et nos absences, et avec l’intention de prendre parti dans ce contexte, nous devons donc nous positionner sur la grève féministe. Ainsi, cette article est destiné à toutes celles d’entre nous qui sont envahis par le sentiment d’être perdu, il vise à expliquer comment nous nous positionnons depuis Itaia, avec l’intention d’aider à l’action dans les villes, les quartiers et les centres éducatifs.

Il est bien connu que, grâce aux propositions du Mouvement Féministe, l’année dernière, nous avons fait sortir à la rue des millions de personnes du monde entier. Bien que cette journée ait été débordante de passion, la lutte n’a éte prolongée que par une minorité de personnes. De plus, les revendications dont on se souvient n’ont pas grand-chose à voir avec la lutte pour l’émancipation des femmes travailleuses. Le Mouvement féministe est encore ému par les paroles de Rihanna, et essaye de corriger la justice bourgeoise des Etats espagnol et français (et celle de leurs représentants basques) et arbore le coopérativisme basque pour l’autonomisation des femmes. Il est évident que nous avons commis quelques erreurs. Bien que le 8 mars 2018 nous ait donné des résultats, il est nécessaire de tirer les leçons du travail accompli, de sorte qu’en plus d’évaluer les victoires, nous tenions compte des erreurs que nous avons commises et apliquions toute cette expérience cette année.

Aujourd’hui, dans ce premier article sur le 8 mars, nous aimerions mettre sur la table deux leçons que nous approfondirons dans les posts suivants. Premièrement, il est nécessaire de considérer la classe ouvrière comme sujet pour mettre fin à l’oppression des femmes dépossédées. Sur ce, nous devons éloigner la lutte féministe des travailleuses des alliances entre classes, et l’inclure dans l’indépendance de classe. D’autre part, pour que la grève féministe soit efficace, elle doit être un instrument de construction du socialisme ; en d’autres termes, nous devons comprendre le 8 mars comme un jour de lutte au cours duquel nous obtiendrons des objectifs concrets suivant une stratégie révolutionnaire.

(gehiago…)

Vuelve a acercarse el 8 de marzo y, junto con la simpatía y la sensación de movilización que genera este día, ya han empezado a alborotarse todos los espacios militantes. Andamos nerviosas, tenemos dudas sobre qué, cómo y con quién hacer, no nos aclaramos aunque debatamos… todo esto ambientado por las distintas discusiones que han tenido eco en Euskal Herria en los últimos años. Aún teniendo claro cuál es el norte, es complicado determinar cómo actuar en días concretos. Por ello, para superar nuestras contradicciones y ausencias, y con intención de tomar partido en este contexto, debemos posicionarnos en cuanto a la huelga feminista. Así, esta entrada es para todas aquellas a las que nos invade la sensación de estar perdidas, para explicar cómo nos posicionamos desde Itaia, con la intención de que sea de ayuda para actuar en pueblos, barrios y centros educativos.

Es sabido que, gracias a los planteamientos que hicimos desde el Movimiento Feminista, el año pasado sacamos a millones de personas de todo el mundo a las calles. Y aunque aquél día desbordó de pasión, la lucha ha sobrevivido dentro de unas pocas personas. Es más, las reivindicaciones que se recuerdan tienen poco que ver con la lucha de la emancipación de las mujeres trabajadoras. El Movimiento Feminista continúa emocionándose con las palabras de Rihanna, tratando de corregir la justicia burguesa de los estados español y francés (y sus representantes vascos) y hablando de cooperativismo vasco para el empoderamiento de las mujeres. A la vista está que cometimos algunos errores. Aunque el 8 de marzo de 2018 nos proporcionó algunos resultados, es necesario aprender del trabajo realizado, por lo que, además de valorar los triunfos, tendremos en cuenta los fallos que cometimos y aplicaremos toda esa experiencia en el planteamiento de este año.

Hoy, en esta primera entrada a raíz del 8 de marzo, querríamos poner sobre la mesa dos lecciones que profundizaremos en las siguientes entradas. Por un lado, que es necesario tomar a la clase trabajadora como sujeto para acabar con la opresión de las mujeres trabajadoras. Es decir, tenemos que alejar la lucha feminista de las desposeías de alianzas interclasistas, e incluirla en la independencia de clase. Por otro lado, para que la huelga feminista sea eficaz, tiene que ser un instrumento para construir el socialismo; dicho de otro modo, tenemos que comprender el 8 de marzo como un día de lucha mediante el cual obtendremos objetivos concretos respecto a una estrategia revolucionaria.

(gehiago…)

Berriro ere hurbiltzen ari zaigu matxoaren 8a, eta egun honek sortzen duen atxikimendu zein mobilizazio egoera orokortuarekin batera, aztoratzen hasi zaizkigu espazio militante guztiak. Azken urteetan Euskal Herrian oihartzuna hartu duten eztabaidek girotuta, urduri gabiltza denak, zer egin, nola egin, zeinekin egin… zalantzaz josita gaude, elkarrekin eztabaidatu arren, geure buruak ezin argitu. Iparra garbi izanda ere, egun jakinetan burutu beharrekoa zehaztea korapilatu egiten zaigu. Haatik, dauzkagun gabezia zein kontraesan guztiak gainditzera bidean, eta testuinguruan eragiteko asmoz, greba feministaren harira posizio bat hartzeko betebeharrean ikusi gara. Hala, noraezaren sentsazioak barrena hartu digun guztiontzat da gaurko sarrera hau, Itaiatik egiten dugun apustua azaltzea herri, auzo zein heziguneetan jarduteko lagungarri izango zaizuelakoan.

Jakina da, pasaden urteko Mugimendu Feministako lanketekin mundu zabalean zehar milioika pertsona atera genituela kalera. Bertan, grina nagusitu bazen ere, behin eguna pasata, gutxi batzuengan soilik iraun du borrokak bizirik. Are gehiago, gehiengoak gogoan dituen aldarriak asko urruntzen dira emakume langileon askapen borrokatik. Mugimendu Feministak Rihannaren hitzekin hunkitzen, estatu frantziarreko zein espainiarreko (eta hauen euskal adierazpenetako) justizia burgesa zuzendu nahian eta emakumeon ahalduntzerako euskal kooperatibismoaz hitz egiten jarraitzen du. Zerbaitetan huts egin genuen, beraz. 2018ko martxoaren 8ak bere fruituak eman bazizkigun ere, beharrezkoa deritzogu egindakotik ikasi, eta horrenbestean, ongi egindakoez gain, egin genituen hanka-sartze guztiak ere kontuan hartuta, esperientzia guzti horri aurten bere lekua egiteari.

Gaurkoan, martxoaren 8aren harira aterako dugun lehen sarrera honetan, bi irakaspen mahaigaineratu nahi genituzke: hurrengo asteetan igoko ditugun sarreretan sakonduko ditugunak. Batetik, emakume langileon zapalkuntzarekin amaitzeko ezinbestekoa dela subjektu gisa langile klasea hartzea. Hots, desjabetuon borroka feminista aliantza interklasistetatik urrundu eta klase independentziaren baitan kokatu behar dugula. Bestetik, greba feminista eraginkorra izan dadin, beharrezkoa dela sozialismoa eraikitzeko lanabes izatea, edo bestela esanda, estrategia iraultzaile baten baitan helburu zehatzak eskuratzea ahalbidetuko digun borroka egun gisa ulertu behar dugula martxoak 8a.

(gehiago…)

Aurreko testuan aipatzen genituen ideia batzuei jarraipena eman nahiean, erreprodukzioaren analisia erdigunean jartzea garrantzizkoa iruditu zaigu, gaiaren hausnarketari segida eman eta sakontzeko. Aspalditik pil-pìlean dagoen gaia dela nabaria da eta martxoaren 8aren buelta honetan eztabaida berriz ere mahaigaineratu da bizitzak erdigunean jartzearen idearekin.

Baina urte batzuk atzera egin beharrean gaude gai honek hartu dituen dimentsioak ulertzeko. 70. hamarkadan, ordura arte langileriaren baitan indarrean zeuden hainbat ezaugarri zalantzan jartzen hasi ziren eta horrek mugimendu sozial berriak eratzen hastea ekarri zuen: mugimendu hippie-a, gerraren aurkakoa… eta horien artean, mugimendu feminista. Fraser-ek (2015) adierazten du pertsonala politizatzerako garaian protestaren mugak zabaldu zituztela, etxeko lanak, sexualitatea eta erreprodukzioa txertatuz. Hala ere, argi azaldu genuen aurreko testuan ez dela mugimendu feministak soilik landu duen gai bat, hainbat marxista izan baikenituen etxeko lanen eztabaidaren protagonista garai horietan.

Feminismotik eta modu zehatzeagoan ekonomia feministaren lanketatik, berebiziko garrantzia izan du genero zapalkuntzaren ulerkerarako lan banaketa sexualak. Nabarmen erabili izan da horretarako iceberg-aren metafora, azaltzeko gizartean alde batetik, gune ikusezin batzuk daudela: zaintza lanetatik eta naturatik lorturiko baliabideak eta bestetik, ikusgarriak direnak: merkatu kapitalista, ekonomia finantzieroa eta Estatua (Carrasco, 2017).  Ikuspuntu honetatik ulertu daiteke beraz lan banaketa sexuala lan produktiboaren eta erreproduktiboaren artean banatzen dela. Lehenengoa, historikoki gizonek egin dutena eta soldatapeko lan forman ulertu dena eta bigarrena, historikoki emakumeek egindakoa, ordaindu gabea.

Horri dagokionez azaldu behar dugu, genero zapalkuntzaren oinarria lan banaketa sexualean kokatzen dela, argi. Honek aldiz, bizitzako esparru guztietan eragiten du, hau da, bai esfera produktiboan eta baita esfera erreproduktiboan ere. Kontua ez da lan bakoitza forma kuantitatiboan aztertu eta konparatzea, lan gehiago nork egin duen azaltzeko. Kontua da inposaturiko lan banaketa sexual horrek figura disziplinario ezberdinak sortzeko aukera ematen duela emakume proletarioak erreprodukzio forma ezberdinetarako otzan bilakatuz. (gehiago…)

Tithi Bhattacharyren How no to skip class: social reproduction of labor and global working class [Nola egin klaseari uko ez egiteko: lanaren erreprodukzio soziala eta langile klase globala] artikulua, 2017an Viewpoint magazine aldizkarian argitaratu zuen Tithi Bhattacharyak: https://www.viewpointmag.com/2015/10/31/how-not-to-skip-class-social-reproduction-of-labor-and-the-global-working-class/.

Tithi Bhattacharya Purdure Unibertsitateko ikasketa globalen zuzendaria da eta hark idatzitako liburu esanguratsuena The sentinels of culture: class, education and the colonial intelectual in Bengal dugu [Kulturaren zentinelak: klasea, hezkuntza eta intelektual koloniala Bengalen]. Justiziaren aldeko aktibista sozial gisa ezaguna, bai bere komunitate lokalean, bai maila nazional zein internazionalean ere, azken urteetan ezaguna egin da Nancy Fraser eta Cinzia Arruzza-rekin batera idatzitako %99aren aldeko feminismorako manifestuaren harira.

Gaur egun langile klasearen erreprodukzioaren eta honi estuki loturik agertzen den lan banaketa sexualarena indarrean dagoen eztabaida garrantzitsua da. Hainbat feminista garaikidek erreprodukzio eta produkzioaren arteko banaketa espazial bat existitzen dela defendatu dute, bata etxeko eremura eta nagusiki emakumeen lanera eta, bestea, soldatapeko lanaren eremura –lantokira – mugatuta daudelarik. Bereizketa hau da, haien aburuz, etxeko lanen gutxiespenarekin batera, emakumeen zapalkuntza sortzen eta “erreproduzitzen” duen oinarria. Teoriko feminista askok erreprodukzio lan hauen ordainketa proposatzen dute honen balorizaziorako bide bezala. Beste batzuek, aldiz, gizonek euren gain hartu beharra aldarrikatzen dute (kasik hautu indibidualean kokatuz aldaketa). Martxoaren 8a gertu izanik, etxeko eta erreprodukzio lanen inguruko eztabaidak Euskal Herrian ere lehen lerroa hartu duela dirudi, eta gai garrantzitsua izanik, erantzun beharreko zenbait galdera proposatzen dizkigu. Besteak beste, nola kontrolatzen du kapitalak lantokitik haratago lan indarraren erreprodukzioa eta ze inplikazio politiko ditu honek?

(gehiago…)

Guk ere sarritan abestu izan ditugu “gure gorputza, gure erabakia” eta antzerako leloak, baina zer esan nahi du gure gorputzaren gaineko egiazko erabaki gaitasuna edukitzeak? Ze inplikazio praktiko dauzka horrek? Hau da, nola irits gaitezke gure gorputzen ezagutza zehatza edukitzera, sozialki bete nahi dugun funtzioa arduraz identifikatzera eta gure erabakia osoki gauzatu ahal izatera? Zentzu honetan, abortua legala eta doakoa izateak, ugalketaren ikuspuntutik bada ere, gure gorputzen gaineko erabateko kontrola ahalbidetzen digu?

Ezezkoan gaude gu: abortatzeko aukera eskuratzeak ez dakartzalako bere baitan erabakia arrazoitua izan dadin beharrezkoak zaizkigun baldintza subjektibo zein objektiboak. Lehen puntua (emakume langileak subjektu politiko ez-gai gisa heziak izateak, gure bizien gaineko kontrol ezan daukan eragina), Mugimendu Feministatik asko landu da, eta orokorrean esan dezakegu, ados gaudela mahai-gaineratutako ideiaren oinarriarekin: jasaten dugun objektualizazioa dela eta, amatasunaren gainean hartzen dugun erabakia kontzientea izan beharrean, esleitzen zaigun funtzio sozialaren gauzapena izan ohi dela. Hau da, emakume langileok familia atomizatuⁱ bat eratzeko eta honen sostengu izateko betebeharra naturalizatu dugunez, guretzat arrotza den familia eratu eta ama izateko erabakia hartzen dugula (nahiz eta, ezkontza- zein jaiotza-tasek argi uzten duten moduan, azken urteetako joera beheranzkoa izanⁱⁱ).

Puntu honen itzalean, baina, bada gutxitan aipatzen den bigarren bat: orokorrean, ekoizpen kapitalistaren fase historiko bakoitzean desjabetuok gure erreprodukzioarekiko daukagun kontrola, eta zehazki, egun langileok bizi dugun proletarizazio prozesua dela eta, bizi lasai eta egonkorra eskuratzeko daukagun gaitasun eza. Bestela esanda, langileok guraso izan nahi dugun ala ez erabakitzeko daukagun ezintasun materiala.

Itaiatik, elementu hau ugalketaren inguruko eztabaidan kokatzeaz gain, aurrez aipatutakoarekin daukan harremana ere azpimarratu nahi dugu: bananduta dauden bi elementu izatetik urrun, baldintza objektibo eta subjektiboen artean berezko harremana baitago. Izan ere, izate soziala da giza gogoa eratzen duena, hau da, gure kontzientziak esperientziaren bidez sortzen ditugu, eta horrenbestean, dauzkagun bizi baldintzak dira gure balizko erabakietan epaia ematen dutenak. Ondorioz, oro har, bi tendentzia ematen direla baiezta dezakegu: batetik, ume edukitzeko gure bizi eredua sakrifikatu eta bizi baldintzak are gehiago proletarizatu behar ditugunena, hau da, aukera horren existentzian pentsatu ere egingo ez dugunona, eta bestetik, dauzkagun bizi baldintzak direla eta, umea edukitzeak gure egoera gehiago proletarizatzea ekarriko ez lukeenez, oso gazte ama bilakatzen jarraitzen dugunona.

(gehiago…)

 “Autodeterminazioa jada ez da eskari kolektibo, politiko eta borrokalaria (…), prozesu indibidualen legitimazioa baizik. Gatazka kolektiboen indibidualizazio horrek gu ahultzeaz gain, apolitikoa da eta gure utopiak alde batera uztera garamatza.” Rote Zora, 1987.

Isabel Benitez eta Maria Colera*

Haurdunaldi subrogatua komunikabideen eta politikaren egunerokoan sartu da. Nahiz eta fenomeno ezaguna den, eta espreski debekatua izan den, “erabiltzaile” talde pare bat, eta horiek babesten dituen lagundutako ugalketaren lobby-a (urtean milioika euro mugitzen dituena eta krisia modu osasuntsuan gainditzen ari dena) presioa burutzen ari dira alokairuzko sabelen merkatua legeztatzeko. Ciudadanos-en eta Alderdi Popularraren gehiengoaren babesarekin legegintzako herri ekimena plazaratu dute, eta lege proposamenak aurkeztu dituzte hainbat erkidegotako parlamentuetan, Kataluniako autonomia erkidegoan kasu. Legeztatzearen bultzada ondorengo terminoetan planteatzen da (hainbat tribuna “feministetan” onartu direnak): askatasuna, familia eredu berriak, emakumeen gorputzen gaineko subiranotasuna edota haurren eskubideak.

Gaur egun alokairuzko sabelei buruz hitz egitean, emakumeen gorputzen gainean egiten den prozesu bortitzari buruz ari gara. Bertan, ugalkortasun garaian dagoen emakumeari lagundutako ugalketako tratamendua jasanarazten zaio biologikoki berea ez den enbrioia sabelean hazi dezan, jaioko den haurrarekiko eskubide guztiei uko eginez eta diru kantitate baten truke.

Ofizialki 80. hamarkadan inauguratu zen (merkatu askearen muinean eta Reagan garaian) eta garapen teknologikoak alokairuzko sabelen zirkuitua sofistikatu besterik ez du egin. Egun, obulu emaileak, esperma, enbrioiak eta umetokiak nahi bezala aukeratzeko eskaintza egiten da katalogo eugenesiko baten bidez, zeinak pertsonak, kolektiboak eta ezaugarri etnikoak hierarkizatzen dituen, eta irautea merezi duten fenotipok determinatzen dituen. Gainera, 80. hamarkadako alokairuzko sabelekiko “abantailetako” bat, enbrioia sabelean daraman emakumearen genetikarekin “ez kutsatzea” (sozialki eta kulturalki) da. Emakume horiek normalean sozialki, ekonomikoki eta geografikoki zapalduen egon ohi diren herrialdeetan errekrutatzen dituzte: India, Ukraina,  Asiako hego-ekialdea edo Kaliforniako pobretutako klase ertaina.

(gehiago…)

Familia, edo instituzio familiarra, ez da betierekoa. Emakumearen zapalkuntzaren antzera, fenomeno historikoa da, hasiera, garapena eta amaiera susmagarria dauzkan fenomenoa. Denboran eta espazioan aldakorra da, eta horrek argazki finko bati egokitzeko aukera ukatzen dio. Familia, produkzio eta erreprodukzio moduen osotasunaren baitan ematen diren aldaketetara lotuta dago, eta hortaz, esfera horrekiko elkarrekikotasun harremana dauka.

Familia bizitzen ari den aldaketak agerikoak dira jada. Hala ere, familia-eredu posible askoren existentzia aitortu arren, maiz, auzia nahastu baino egiten ez duten aldez aurretiko ideia eta zenbait inertzia arrastatzen dira. Horietako bat, esaterako, familiaren (edo ahaidetasunaren) ustezko autonomia baten ideia litzateke, hau, beste esferekiko – politika, ekonomia, zuzenbidea, erlijioa… – modu paraleloan ulertzearena, gizarte kapitalistan agertzen diren bezala. Familiaren autonomiaren ideia hau, gainera, formazio sozial prekapitalistetan proiektatzen da, zeinetan ezinezkoa zaigun esfera horiek modu banandu eta desberdindu batean aurkitzea. Hau da, familia historikoki aztertzea hark kapitalismoan duen nolakotasunaren begirada estutik ulertuz.

Auziari modu zuzen batean heltzerako orduan oraindik kaltegarriago suertatu daitekeen beste inertzia bat, garapen kapitalistaren fase oso konkretu batean familiak hartu duen forma zehatz batetik abiatuta nolabaiteko betikotasun irudi bat emanez, hau iraganean zein orainean proiektatzearena da, horrela, gizarte kapitalistan emakumearen rol soziala bere rol familiar-erreproduktibora mugatuz. Gaur egun oraindik onartuta dagoen uste baten kasua da adibidez, emakumea esparru pribatuan giltzapetua eta denbora osoz eta esklusiboki etxeko lanetan jarduten duen etxeko andre bezala ulertzearena hain zuzen (nahiz izan kritikatzeko). Emakumearen kontzepzio hau, gaur egungo errealitatearekin geroz eta kontraesan handiagoan dago. Jada gainditutako fase honek, fordismoarekin lotuta dagoenak, zentro inperialistan bi mundu gerren osteko hamarkadak baino ez zituen iraun eta, hala ere, nabaria da bere oinarri materiala substantzialki aldatu arren, honek utzi duen aztarna ideologikoa. Testu honen helburua ez den arren, agerian geratzen da familiaren gaur egungo errealitatea ezaugarritzearen beharra, gailentzeko dirdira duten tendentziak identifikatu eta desagertzeko itxura dutenak aztertuz.

(gehiago…)

Buila batez esnatu nau gaur amak. Entzungor egiten saiatu naiz, ohean goxo-goxo egoteko neukan astia azkenera arte luzatzeko asmoz. Alferrik, segituan neukan ama ate joka: “zer, ez duzu altxatzeko asmorik ala? Mugitu ipurdia, biharko gauzak ez dira bakarrik prestatzen eta: garbitu kopak, edalontziak eta mahi-tresnak; igo trastelekura eta jaitsi aulkiak; kendu hautsa jaiotzari; txukundu egongela; joan izebarenera, ekarri bere mahai-oihala eta plantxatu… nahikoa duzu horrekin hasteko. A, eta jaso zure gela, txerritoki honekin gozoa jarriko da eta Tomaxi”.

Urte luzez dena bere gain hartu badu ere, aurten amona ez da gai Gabonetako ospakizunez arduratzeko, eta gure ama alaba zaharrena denez… guztiok ontzat eman dugu amonaren lekukoa berak hartzea. Lehen, amonaren “ohitura zaharrak” aldatzea ezegokia zelako, bere ilusioaren aurkakoa; orain, aldiz, gu baldintza eroso hauetan ohitu garenez, gauzak aldatzeko borondaterik ez dugulako. Edozein kasutan, gauzek berdin jarraitzen dute: emakume bat (edo batzuk kasurik onenean) jo eta fuego lanean, gainontzeko senideek otordu goxoez goza dezaten, une atsegin horren atzean dagoen lan guztiaz jabetu ere egin gabe. Lehengo lepotik burua.

Nire etxean, lan erreproduktiboen sexuaren araberako banaketak urte osoan badirau ere, Eguberrietan zeregin gehiago pilatzen denez, indartu egiten da: opariak pentsatu, erosi eta prestatu; apaingarriak erosi eta etxea atondu; elikagaiak erosi eta otorduak prestatu; ospakizunetako soberakinak jaso eta berriro ere etxea txukundu… 

Paradoxa dirudi. Gabonak gertukoekin denbora pasatzeko eta gozatzeko garaitzat dauzkagun arren, testuinguru honetan betebeharrak biderkatu egiten direnez, amak denbora gehiago igaro behar du etxe-giroko lanetan: bere sozializaziorako duen denbora murriztuz, batetik, bertako kideokin duen mirabe harremana sakonduz, bestetik. Amak ez dauka lagunarteko poteo edo bazkalondo amaigaberik, ez dauka “Eguberri zoriontsurik”.

(gehiago…)

Biolentziaren jatorriaz eta horrek gaur egun hartzen duen formaz aritu ostean, eraso puntualei erantzuteko eta eraso horiek ekiditeko artikulatu beharreko mekanismoen beharra azaleratu zaigu. Protokolo integralen falta ikusi dugu, hau da, eraso bat gertatzea ahalbidetzen duten faktore guztien analisia eta horiek deuseztatzeko tresnen falta. Horiek garatzen ditugun bitartean, egun dugun tresnetako baten inguruko hausnarketa plazaratu nahi dugu gaurkoan, mila esparru desberdinetan erabili den (dugun) tresna batena: autodefentsa.

Autodefentsa terminoaren aterkipean hainbat eta hainbat eragile, lan-talde eta dinamika abiatu dira gure inguruan. Hala ere, hainbat hutsune identifikatu ditugu praktika horien baitan, konplementarioak badira ere, orokortasun batetik kanpo antolatzen diren momentuan mugatuak bilakatzen direlako. Erantzun hauek eraso koiunturalei soilik erantzuten diete eta gainera, eguneroko praktika eta antolakuntza batetik urrun, forma espontaneoan garatzen dira gehienetan.

Guzti horren ildotik, martxan jarritako autodefentsa-formak helburu bihurtu dira abiatutako eragile eta dinamiketan. Eraso guztiei, banaka eta modu isolatuan aurre egiteko antolatuak izan diren espazioetan, eraso bakoitzaren nolakotasuna eta forma subjekitiboa aztertu dira, eta horietatik abiatuta autodefentsaren beharra ikusi da. Erasoak gertatzea ahalbidetzen dituzten baldintzen inguruan, ordea, ez da askorik sakondu. Guk baldintza horien analisi sakon eta zehatza ezinbestekoa dela deritzogu, erasoak ahalbidetzen dituzten oinarri materialak moldatuta soilik egongo delako horiekin bukatzeko aukera.

Gainera, esperientzia horiek borroka sektorialak eraman izan dituzte aurrera, zapalkuntza eta erasoak osotasunaren baitan kokatu gabe, kolektibo konkretuen borroka bilakatuz eta subjektua modu partzialean definituz. Horren aurrean beharrezkoa deritzogu autodenfentsa nortzuk antolatuko dugun eta norengandik/zerengandik babestuko garen zehaztea. Kapitalaren erreinuan boterea ez da kategoria abstraktu bat, gure bizien gaineko kontrola baizik eta horren aurrean langileok beharrezkoa dugu gure egoera eta honek erantzule konkretuak dituela ulertzea, ez dela kasualitatea.

(gehiago…)

“Decir lo que yo ahora estoy diciéndoles, puede suponer hacer apología a la violencia. Y la palabra democracia, hoy más que nunca, se ha convertido en un arma-escudo para proteger al poder que agrede.” –  Forest, 2002

Genero biolentziaren gaiari heltzeko, egungo harreman ereduari berari so egin behar diogu lehendabizi, gainbegirada hutsetik haratago joan behar dugu; sakonean zein harremanek determinatzen duten emakumeok bizi ditugun biolentzia eta erasoak, beraiek azaldu ahal izateko.

Zer da emakumeon kontrako biolentzia? Emakumeok emakume izate hutsagatik estrukturalki jasaten ditugun dominazioa, gutxiespena, mespretxua eta minusbaloratzea; eta nola ez, horrek berarekin dakartzan ondorio guztiak: soldata baxuak, lan baldintza negargarriak, feminizatutako lanen derrigorrezko betebeharra, gorputzen eta bizitzen gaineko erabakitze ezintasuna, antolaketa politikorako ezintasuna…

Sistema kapitalistaren ezaugarri nagusia biolentzia da, jatorrizko akulumazioaren sorreratik hasita, gainbalioa lortu edota kapitalaren erreprodukziorako beharrezko bitartekoak egituratzen dituenean aplikatzen duena; bera sustengatzeko ezinbesteko ekintza da indarkeria. Klase gizarte honetan, burgesiak ondo jokatu du genero sistema bere interesetara jartzen, probetxua atera dio sexuen araberako lan banaketari; are gehiago, berau erreformulatzeko gaitasuna erakutsi du.

(gehiago…)

Beste urte batez azaroak 25 ditu gaur, eta beste urte batez txoko guztiak aldarriz bete zaizkigu. Hangoak eta hemengoak sareetan haien jarrerak justifikatzen, artikulu bikainena idazteko lehia egunkarietan, zabalpen gehien lortu duen txioa idazteko norgehiagoka areagotzen da Twitteren…; militantzian ere badugu zerri erreparatu, ekimen originalena bururatzen zaion kidea izateko nahia, Euskal Herrian zabalpen gehien eskuratzen duen margoketa izateko egiten ditugun ekintzak, bilerako hitzartzerik hunkigarriena izan dadin esandakoak; eta kaleetan, aldiz, borroka izpirik ikusteko aukera daukagun tokietan, nork pegatina gehiago jarri, nork kartelik deigarriena egin, nork pankarta toki arriskutsuenean jarri, mobilizazio jendetsuena, kuñarik ozenena…

Borroka bera lehiarako esparru bilakatu den garai honetan, militantziatik formazio sozial askatzaile bat eratzeak utopia dirudi, edo gaurkora ekarrita, indarkeria harremanetan oinarritzen den militantziatik, emakume langileonganako indarkeriarekin amaitzeko gaitasuna garatzeak ezinezkoa dirudi. Egoera honen aurrean, gure gaurko xedea, itxura hori ezeztatzea eta iraultza sozialistaren beharrezkotasunaren zein gauzagarritasunaren alde agertzea izango da. Bloga hasi genuenetik, genero problematika gainditzeko, langile klase osoaren emantzipazioa eskuratu behar dugula argudiatzen saiatu gara, eta pentsatuko duzuen bezala, azaroak 25 honetan ere subjektu honetan berresten gara. Aurreko sarreretan landutako edukiarekin, baieztapen hau nahikoa justifikatua dagoela deritzogunez, gaurkoan ez dugu subjektu iraultzailearen hautaketaren eztabaidan jarriko arreta, erabaki honek ezartzen digun erronketako batean baizik.

Herri honetan ondotxo dakigun bezala, langile klaseari geure erreprodukzioaren (bizitzaren) gaineko agintea edukitzea ahalbidetuko dion botere propioa erdiestea, hau da, sozialismoa eraikitzea, ez zaigu erraza egingo. Besteak beste, langile guztiok klase esplotatuaren parte bagara ere, horrek ez gaituelako homogeneizatzen, edo bestela esanda, langile klasea era askotako kideok osatzen dugulako: erdigune inperialistako langile auzoetan, etengabeko gudan dauden Afrikako lurraldeetan, Hego Ameriketako fabeletan, Asiako hiri hiperpopulatuetan… jaio garenok; geure sexualitatea ezagutzen ez dugunok, araketa horri beldur diogunok, bilaketan galduta gaudenok zein sexualitateaz plazerez gozatzen dugunok…; Bilboko kaleetan, Txantxarreka gaztetxean, jendez lepo dauden Zabalganako pisuetan zein Negurin interina lanetan bizi garen etorkinok…; zaindu gaituen familia bat izan dugunok, familia ezegonkor batean hezi garenok edo zuzenean zainduko gintuen familiarik izan ez dugunok; UPVko garbitzaileok, udaletxeetako funtzionariook, etxekoandreok, CAFeko beharginok, Eroskiko kooperatibistok…; gurasoen soldatekin Iruñean ikasten dugun Gipuzkoarrok, egunero Leioara joan etorrian ordu luzeak lapurtzen dizkiguten Gasteiztarrok, Indautxuko kaleetan barna Glovoko banaketa lan arriskutsuetan aritzen garenok, tabernetan ordaindu gabeko ordu estrak sartzen ditugunok, ikastolako umeei 8€tan partikularrak ematen dizkiegunok, Zuberoan lana topa ezin eta Bordelera ihes egitera behartuta gaudenok…

(gehiago…)

“Elkarrekiko mesfidantza egoera honetan, egoerari aurre hartzea da norberak bere burua babesteko duen erarik arrazoizkoena; hau da, indarraren edo maltzurkeriaren bidez, ahalik eta pertsona gehien ahal bezain beste denboraz menperatzea, bera mehatxatzeko gaitasuna duten indarrekin amaitu arte.” – Hobbes, 1651

Aurreko sarrerei jarraiki, kapitalismoaren baitako egunerokotasuna eta harremantze eredua arrotzak zaizkigun heinean, biolentoa zaigun errealitate baten pean bizi garela ondoriozta dezakegu: burgesiaren dominazio sistemaren baitan arrotza zaigun bizimodua daramagu (egunero klasera edota lanera joan beharra, errutina monotonoa…); harreman hutsal eta efimeroek dakarzkiguten etengabeko buruhausteak jasan behar ditugu; emakumeok gure etengabeko gutxiespenari aurre egin behar diogu subjektu debaluatu gisa; errealitate hauxe bera irauli nahi dugunok jazarpen politikoa jasan behar dugu burgesiaren errepresio bortitzari aurre eginez… irudika ahal dezakegu benetan kapitalismoaren baitan biolentziarik gabeko formarik?

Denok denon aurka jokatzen dugun gizarte eredu honetan, subjektibitate burgesak norbere nahi indibidualak lehenestera garamatza, biolentziaren (izan fisikoa edo ez) forma anitzen bitartez nahi horiek inposatzeko zilegitasuna dugula sinestaraziz. Funtsean, jasaten dugun bizimodu bortitz eta biolento hori gure subjektibitatean islatzen da, hainbat jarrera oldarkor izatera iristen garelarik. Gainera, gainontzekoak objektu edo merkantzia gisa atzematen ditugunez, ez gara kontziente albokoei eragin diezazkiekegun ondorioez. Kapitalismoaren baitan, gaur egun ematen den biolentziaren forma ezberdinen hainbat adibide jar ditzakegu, muturrekoak direlarik bisualenak: bortxaketak, gerrak, torturak, erailketak…

Hortaz, biolentziaz hitz egiten dugunean ezin dugu pentsatu kasu konkretu batzuetaz ari garela, sistematizatuta dagoen fenomeno bati buruz baizik, kapitalismoari zuzenean lotuta agertzen zaiona. Burgesiak langileria bere menpe mantentzeko erabiltzen du biolentzia, gure antolakuntza politikorako gaitasuna murrizteko, alegia. Dena dela, horrek ez du esan nahi burgesiak biolentzia kapitalista soilik martxan jartzen duenik bere eskuetan duen botere politikoa kolokan ikustean, zeharkako mekanismo koertzitiboak ere baliatzen baititu une oro: soldatak jaistea, hezkuntza erreformak, emakume langilearen sexualizazioa areagotzea… Hertzainak taldeak dioen bezala, gerrara ohitu zintezke, baina gerra egon badago: langileriak botere politikoa eskura ez dezan sistematikoki antolatutako gerra. Are gehiago, berezkoak zaizkion mekanismoak ez ezik, langile klasearen barruan biolentzia hori eman dadin hezten gaitu burgesiak, eta beraz, langileriaren baitan ematen diren bortizkeria kasuak ere indarkeria burges horren baitan kokatu behar ditugu: gure arteko gutxiespenak, bortxaketak, jipoiak… Gerra politiko honetan, argia da gure arteko erasoek jokatzen duten papera: batetik, etsaiaren nagusitasuna bermatzea, berau kolpatu ordez, elkar zanpatuz. Errealitate kapitalistaren betikotzea bestetik, langileria subjektu politiko gisa antolatu ez, eta gainera, bere potentzialitate iraultzailea garatzea galaraztea. Hemen kokatu behar ditugu, hain zuzen ere, langile klasearen barruan dauden subjektu debaluatuen kontra sistematikoki antolatutako biolentzia guztia: homosexualen kontrako biolentzia fisiko zein sinboliko guztia, transexualen aurkakoa, beltzak kolpatzen dituena, aniztasun funtzionala dutenen aurkakoa, emakume langileak gutxiesten duena… Edozein kasutan, berezitasunak berezitasun, aipatu kasu guzti hauek, biolentzia kapitalistaren agerpen modura baino ezin daitezke ulertu. Beraz, ondorengo lerroetan emakume langilearen kontrako biolentziaren  espezifidadeei helduko diegu, honakoak isolatzetik urrun, osotasun kapitalistaren baitan ulertzeko ahaleginez.

(gehiago…)

“Erradikala izatea arazoaren errora joatea da, orain, gizakiarentzat, erroa gizakia bera da.” – Karl Marx

Azken aldian asko entzun eta irakurri dugu emakumeon ahalduntze pertsonalari buruz, gure gorputzen jabetza konszientea berreskuratzeari buruz, askatasunez erabakitzeari buruz, geure buruak lehentasun bihurtzeari buruz. Emakumeok jasaten ditugun zapalkuntzen aurrean boteretu eta bakoitzaren bizitzaren gaineko agintea hartzeko aski garela aldarrikatu izan da.

Emakume bezala jasaten dugun zapalkuntzari aurre egiteko beharrezkotzat jotzen ditugu aurrez aipatutako horiek, baina guri zalantza asko sortzen dizkigute:  zeri deitzen diogu askatasuna sistema honetan? Nola uztartuko ditugu gure buruak lehentasun bihurtzea eta ingurukoekin ditugun harremanak? Hona hemen guk gaiaren inguruan egindako hausnarketa:

Formazio sozial kapitalistan, hau da, osotasun sozial eta historiko honetan, guztiz konplexua den dominazio forma orokortu batek gidatzen ditu gure bizitzak, egunerokotasuneko zirrikitu guztietara helduz. Honen adibide dira, emakume langileok jasan behar ditugun zapalkuntza forma guztiak lanean, gure ondoko gizonak baino soldata baxuagoa jasotzean; familian, zipayo lanak betetzen dituen senarrarengandik banantzeko aukerarik ez dugunean; lagun artean, parrandan  atera eta gure lagun minaren baboseoa aguantatu behar dugunean… gainontzeko zapalkuntza forma ezberdinekin elkarbizitzen.

Aldi berean, formazio sozial kapitalistaren baitan ekoizpen forma kapitalista da ekoizpen modu hegemonikoa. Ekoizpen forma hau alde batetik, gizakien arteko interdependentzian oinarritua dago, lana sozializatua den momentutik. Honek zera esan nahi du, pertsona bakoitza ez da bere erreprodukzioa aurrera eramateko beharrezkoak dituen materia guztiak ekoizteko gai eta  beharrezkoa du gainontzekoekin loturik egotea. Honek aldiz, arrazoi jakin bati erantzuten dio: lanaren banaketa sozialari. Sistema kapitalistan existitzen diren bi klase sozialen artean ematen den lan banaketa esplotazioan oinarritzen da, hau da, kapitalistek langileek egiten duten lanetik kapitalaren metaketa mugagabea aurrera eramatea lortzen dute.

(gehiago…)

“Bellum omnium contra omnes.” – Thomas Hobbes

Aurreko sarreran, gure inguru sozialean topatzen ditugun harremanek sortzen diguten ezinegonari heldu nahi izan genion. Ez soilik gure burua mingarriak diren harremanetan murgilduta ikusi dugulako; baizik eta harreman horiek, azken instantzian, gure antolakuntza politikorako gaitasuna oztopa dezaketelako, burgesiaren diktaduraren aurrean gu are eta posizio ahulago batean kokatzen gaituztelarik. Bi bloke antagoniko hauen arteko etsaiatasun jokoari Politika deritzogu, non bloke bakoitza bere posizioak babesten eta aurreratzen saiatzen den. Hala, interes talka horretatik eratortzen den indar korrelazioaren arauak ezagutu behar ditugu; burgesiarekiko indar harremanaren baitan, gure posizioak konskitatu eta indartu ahal izateko.

Esku artean dugun lan mardul honetaz kontziente izanik, harremanen auzian sakontzea erabaki izana ez da inertziazko hautu bat izan. Izan ere, gure egunerokotasuneko egoera sozialaren esentzia aztertzen hasi aurretik ere, agerikoa zitzaigun ez geundela gustora bizi dugun errealitatearekin. Gertuko jendearekin gure arteko harremanak aztertzen ematen ditugun aldiak deserosotasun horren agerpen intuitiboenak dira; baita parrandak gure barrenak hustutzeko erabiltzea, eta honek hurrengo egunetan eragin ohi digun sentimendu ekaitza ere. Horren aurrean, militante iraultzaileon eginbehar politikoa bat batekotasun burgesaren espresioak (aparientzia) gainditu eta bizitza sozialaren elementuak osotasunaren baitan kokatzea da, prozesu epistemologiko honek ahalbidetzen duen errealitatearen (esentzia) ezagutza erdiesteko. Sinpleki esanda, ohikoak zaizkigun frustrazio zein ezinegonek eragindako haserrea eta tristura politizatu behar ditugu. Gauzak horrela, sarrera hauen asmoa ez da gogoeta metafisikoak sustatzea, ez eta etorkizuneko gizarte perfektoan zein nolako harremanak garatu beharko genituzkeen marraztea ere. Horretara heldu aurretik, gaur egungo errealitate kapitalistaren analisi ahalik eta osatuena burutzetik hasi behar gara, gure jardun politikoa garatzen dugun heinean, harreman forma horien subertsio integralenetik abiatu ahal izateko. Argi izan behar dugu, baina, zein den gure jomuga: burgesiaren etengabeko erasoak aurreikusi eta neutralizatzeko gaitasuna eskaintzen duen antolakuntza politikoaren mesedetan egongo diren harreman formak garatzea.

Gure kideen gaitasun zein gorputzen kontsumoa, lagunak gure nahieran erabiltzea eta gure interes propioen bilaketa etengabea ez dira gure arteko harremanetan birproduzitzen ditugun logika burgesaren aztarna bakarrak. Aldiz, oso hedatuta dagoen fenomenoa, txikitatik barneratzen duguna, norgehiagoka sistematikoa da, maiz gure buruaren autoafirmazio konstantearen beharraren bitartez adierazten duguna. Lagunarteko eztabaidetan gure iritzia gailentzen saiatzen garen aldiak, zenbait kasutan, jarrera oldarkorrak izateraino helduz, irentsi dugun lehiaren isla argia dira. Baita gure burua inguruko jendearekin alderatzeak dakarzkigun frustrazio eta inferioritate sentimenduak, inbidia diogun lagun horren parera sekula iritsiko ez garelakoan. Intseguritateen iturri bihurtzen dira zintzoki miretsi eta baloratu beharko genituzkeen besteen gaitasunak. Honek guztiak sekulako eragina du gure antolakuntzarako gaitasunean, berau oztopatzera heltzeraino. Hain errotuta daukagun gure arteko talka egoera honekin amaitzeko, horrelako jarrerak aztertu eta moztea ezinbesteko pausua dela deritzogu, baina, horren benetako bermea zera izango da: inbidia eta norgehiagokarik gabeko harremantze eredu bat gauzatzeko gaitasun erreala artikulatzea; sozialismoaren eraikuntza, finean.

“Erlijioa, familia, estatua, zuzenbidea, morala, zientzia, artea, etab. ekoizpenaren forma zehatzak besterik ez dira eta bere lege orokorraren menpe daude.” – Karl Marx, 1844

(gehiago…)

“Filosofoek mundua hamaika eratan interpretatu besterik ez dute egin, baina eginbeharra, berau eraldatzea da.”   –  Karl Marx, 1845

Gure inguruko errealitate sozialak etengabe garamatza bakardadea sentitzera, zenbaitetan gure bizitzarekin gustora ez gaudela pentsatuz. Hutsune horri zuzenean aurre egin ordez, askotan, gure inguruarengandik ihes egiteko joera erakusten dugu, zenbait kasutan, bakarrik egoteko behar irrazional baten bitartez. Horren islada zuzena dira egun osoa etxean ematen ditugun aldiak (musika entzunez, pelikula zein serie artean murgilduz…); edota beste inor gabe kalera ateratzeko gogoak, besteak beste. Maiz alkohol artean egindako azaleko harremanetan saiatzen gara topatzen galduta sentitzen dugun hori. Agerikoa da guztiok barnean daramagun hutsuneak gure bizitzako esparru askotan harreman hutsalak eraikitzera bultzatzen gaituela.

Gure arteko harreman interpertsonaletan aurkitzen ditugun gabeziak izan dira, hain zuzen ere, sarrera hau idaztera bultzatu gaituztenak. Alde batetik, behar pertsonala izan da, gure egunerokotasunean besteekin erlazionatzen garen erak nazkatzen gaituelako. Baina, bestetik, eginbehar politiko bat ere badela azpimarratu nahiko genuke, guk ere gure barne kontraesanekin borrokatu behar izan baitugu; “Hau sentitu beharko nuke?” edo “horrela ondo ari naiz jokatzen?” bezalako galderen preso ere izan garelako nahi baino gehiagotan. Hala ere, ukaezina da feminismoaren gorakadari esker espazio berriak irekitzen ari direla harremantze ereduen inguruan hausnartu eta bizipenak partekatzeko. Horien ekarpenak aintzat hartuz, erronka berriei heltzeko asmotan gatoz.

Izan ere, oraindik zailtasunak sumatzen ditugu harreman interpertsonalen nolakotasunaren zergatia argi identifikatzeko. Gainera, zoritxarrez, aipatu berri ditugun espazioak soilik emakumez osatuta egon ohi dira. Modu horretan, militantzia esparruetan lan banaketa sexual argi bat erreproduzitzen dugu, harremanen auzia emakumeon gain jauzten delarik, oro har. Alabaina, komunitate politikoaren eraikuntzarako ezinbesteko auzia den heinean, gai honek exijitzen duen heldutasunez jokatzea funtsezkoa dela deritzogu: kide ororen ardura izan behar da harremanen afera borrokarako esparru gisa hartzea; proiektu politikoaren eraikuntzarako  tresna bezala ulertzea, alegia. Horretarako baldintzak sortzeko, orain arte egindako akatsetatik ikasi beharrean gaude, eta, beraz, harremanak proiektu politikoari zuzenean loturik ulertzeaz gain, dominazio sistemaren espresio diren heinean, ezin ditugu modu isolatuan landu. Gauzak horrela, gure arteko harremanak sistemaren osotasunean kokatzen saiatuko gara sarrera honetan. Hortaz, lerro hauen bitartez zuen pentsamenduak askatu nahi ditugu, zuen buruekin eztabaidetan murgiltzera bultzatu; baina, bereziki, zuen ingurukoekin batera hausnartzera animatu nahi zaituztegu.

“Munduaren balioaren gutxiespena eta gauzen mundua neurriz kanpo baloratzea zuzeneko harremanean handitzen dira.” – Karl Marx, 1844.

(gehiago…)

Kaixo burkide,

Egia esan ez dakigu nor zaren, ez ditugu zure korapiloak ezagutzen, ez dakigu momentuko zure kezkak zeintzuk diren, ez blog honetan sartzera bultzatu zaituzten arrazoiak zeintzuk izan diren ere. Eta pentsatuko duzun bezala, pantailaz bestalde irakurtzen dabilena ez ezagutzeak, zaildu egiten digu komunikazioan asmatzea. Hala ere, sarrera honen bitartez, geure buruak zein asmoak aurkeztu nahi dizkizugu; argi daukagun arren, jarduna izango dela elkar ezagutzeko modurik zuzenena.

Sortu berri dugun interneteko txoko honetara hurbildu bazara, Itaia izeneko blog honen inguruko jakin-mina piztu zaizulakoan gaude. Bertako kideok argi daukagu blog hau Euskal Herrian gure jarduna beso zabalik jasoko duen orori zuzentzen diogula: geure bizien gaineko botere osoa eskuratu nahi duzun horri, emakume langileak inpotentziara kondenatzen gaituzten bizi baldintzak borrokatzeko prest zauden horri, geure zalantza berberak dauzkazun horri, emakume langileok bizi dugun esplotazioarekin errotik bukatu nahi duzun horri… finean, iraultza sozialista gauzatzeko prest dagoen edonori!

Itaiaren jarduna, bai Euskal Herria bizitzen ari den garapen politikoarekiko, baita mundu mailan ematen diren gertakariekiko daukagun ulerkera plazaratzera bideratuko dugu. Emakume langileok askapen prozesu eraginkor bat martxan jartzeko kontuan eduki beharreko auzien inguruko eztabaida sortu nahi dugu, eta hortaz, gure helburua militanteongan hausnarketa sustatzea izango da: subjektu politikoaren inguruan, eratu beharreko aliantzen inguruan, eman beharreko pausuen inguruan, jarraitu beharreko estrategiaren inguruan… Hau da, emakume langileok askapen prozesu eraginkor bat martxan jartzeko kontuan eduki beharreko auzien inguruko eztabaida sortu nahi dugu; horretarako, langile klaseko emakumeok bizitzen dugun esplotazio forma zehatza identifikatu, ezagutu, eta berau gainditzea ahalbidetuko digun jarduna sustatuz.

(gehiago…)